شاعر : نگار رفیعی

رتبه:  سوم مشترک

بخش : اصلی شعر

استان:  چهار محال بختیاری

قلب ما از ابتدا با این نوا میزد حُسین
آن زمان که مادرم از جان صدا میزد:حسین

من همانم کودکی که در عزا و ماتمت
با پدر زنجیر توی دسته ها میزد حسین

قبل از آنکه من به دنیا پای بگذارم خدا
در دل من خیمه ی عشق تورا میزد حسین

تو نبودی دشمنت آمد به سوی خیمه ها..
دخترِ دردانه ات را بی هوا،میزد حسین

آخرین دم میرسی تنها نمانَد نوکرت
نوکری را که دم از عشقِ شما میزد ،حسین

یک نفر با نیزه و شمشیر آن یک با کمان
پیرمردی سالخورده با عصا میزد،حسین

دست هایی که برایت نامه ی دعوت نوشت..
آنکه چندین بار گفت:آقا بیا! ..میزد حسین

داشت آتش میزد عالم را ،زمانی که یزید:
خیزران را بر لبانت از جفا میزد حسین

شُکر؛در راهت قلم زد شاعری آشفته دل
کاش روزی او قدم در کربلا میزد حسین..

{از حرم تا قتلگه زینب صدا میزد حسین
آه..از مصراع آخر: دست و پا میزد حسین}